Akıldan şakk olunmuş bir kılam ben

Akıldan şakk olunmuş bir kılam ben
Kesafet âleminde ne kılam ben

Bu âlemde garîbim hem-demim yok
Latîf-i âlemim kande bulam ben

Enîsim munisim yok bu arada
Mugaylanlıkta bitmiş bir gülem ben

Ki bir zencîrsiz arslan idim evvel
Bu kesret içre hâli müşkilem ben

Bu âlem halkı hep benden kaçarlar
Sanarlar ki buları âkilem ben

Eriştim âhiri bir reh-nümâya
Meded eyle dedim derdli dilem ben

Dedim kıl merhamet ey Hazret-i Pîr
Bu berzahda dahi nice kalam ben

Tutup destim bana oldu musâhib
Der-i Sâmî'de bir kemter kulam ben

Cemî-i sohbetinden oldum irşâd
Ki kırk yerden yarılmış bir kılam ben

Bu halk içre eğer lâl ise dilim
Pîrimin bâgçesinde bülbülem ben

İçirdi Salih'e aşkın meyinden
Ki bir solmaz şükûf-ı sünbülem ben

Şakk = Yarma, yarılma, parçalanma.

Kesafet âlemi = Madde alemi, cisimler.

Hem-demim = Arkadaşım.

Latif = Allah'ın isimlerindendir. Hoş, güzel.

Kande = Nerede.

Enîs = Dost, arkadaş, yâr.

Munis = Cana yakın.

Mugaylan = Diken.

Kesret Çokluk.

Âkil = Yiyen, yiyici.

Âhir = Sonunda.

Reh-nümâ = Yol gösteren, kılavuz.

Derdli dil = Derdli gönül.

Dest = El.

Musâhib = Sohbet eden, sohbet arkadaşı.

Der-i Sami = Sami'nin kapısı.

Kemter = Daha aşağı, itibarsız.

Cemi = Bütün.

Şükûf-ı Sümbül = Sümbül bahçesi.